Tatil belki de insanların hayatı boyunca ulaşmaya çalıştıkları yegane zamanlardan en başı çekendir.

Çoluk çocuk, hemen herkesin yoğun uğraşlarının arasına sıkışmış hayallerde saklanır önce tatil. Sonra onun hazırlığı ve varış…

Hatta bazen tatilin kendisi değil de tatil hazırlıkları insana daha fazla haz verir.

Yakın zamanda Milli Eğitim Bakanlığı’ndan yapılan açıklamaya göre öğrencilerin tatil takvimi değişti. Dönem aralarına da ara tatiller eklendi.

Eminim öğrencilerin ayakları yerden kesilmiştir. Bakanlık öğrencilerin soluklanabilmesi için (sebeplerden bir tanesi) böyle bir uygulamaya gittiğini dile getirdi.

Eğitim sistemi için alınan bir karar elbette öncelikli olarak öğrencilerin durumunu baz alır. Ancak böylesi kararlar alırken ülke koşullarını da hesaba katmak gerekir diye düşünüyorum.

Türkiye’deki ailelerin sosyo-kültürel ve günlük yaşantısı bu karara ne kadar uygun? Bu hiç düşünüldü mü? Merak ediyorum.

Neden böyle söylüyorum, biraz açayım:

Bu çocuklar ara tatile girdiğinde çalışan anne ve babaların çocukları ne yapacak? Anne babalar ne yapacak? Çocukları evde tek başlarına kalmasınlar diye yıllık izinlerinden mi yiyecekler?

Herkesin anneannesi ve babaannesi çocuklara bakmak için uygun olacak diye bir şey söz konusu değil elbet.

Yoksa sorumlular bunu da düşünüp bize söyleyemeyerek sürpriz mi yapmak istiyorlar?

Mesela, belli sayıda personeli olan kurumlara kreş, bakım evi gibi yerleri açtırmak için yaptırım mı yapacaklar?

Bilemiyorum. Hiç sanmıyorum.

Alınan karar elimizdeki koşulları da hesaba katarak yapılmalı. Çoğunluk anne ve babanın çalışmasını gerektiren durumumuz böyle önemli kararların tek bir açıdan ele alınmaması gerektiğini gösteriyor.

Çocukların tatilinde gözüm yok, ama sosyal devlet olmanın gereksinimlerinde inanılmaz gözüm var.